Θα έπρεπε να είναι ημέρα θρήνου η 29^η Μαΐου για όλο τον Ελληνισμό, και η Ελληνική πολιτεία θα έπρεπε να τελέσει κάποιες εκδηλώσεις ανάμνησης.

Βέβαια εδώ στην Ελλάδα αποφεύγουμε όπως μπορούμε να θυμηθούμε, διότι όταν θυμάσαι, κάποια ελπίδα υπάρχει μέσα στην ψυχή σου, ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν και τότε μπορεί να αγωνιστείς για να αλλάξουν. Και όπως συμβαίνει με τις αλλαγές, είναι ανεπιθύμητες σε αυτούς που κυβερνάνε αυτό τον τόπο.

Για να μην συμβεί λοιπόν αυτό φροντίζουν σιγά-σιγά να ξεχάσει ο λαός.

Η Κωνσταντινούπολη, δεν είναι μια πόλη τυχαία. Είναι η πόλη, που για πάνω από 1000 χρόνια, ήταν η πρωτεύουσα του Ελληνισμού.

Το κακό της όλης υπόθεσης, είναι ότι όλοι εμείς επιτρέψαμε στο να επικρατήσουν απόψεις, ότι είναι σοβινιστικό, ιμπεριαλιστικό και κακό, το να μιλάς για τις αλησμόνητες πατρίδες.

Επί αιώνες κατά την Τουρκοκρατία, οι Έλληνες σε κάθε ανάσταση, κλείνανε το μάτι ο ένας στον άλλον και λέγανε «καλή ανάσταση», υπονοώντας πάντα την ανάσταση του γένους, και την επανείσοδό τους στην Πόλη.

Αν πεις κάτι ανάλογο σήμερα, θα βρεις τον μπελά σου. Ο πατριωτισμός σήμερα απαγορεύεται. Έχουν καταφέρει και μας έχουν κάνει πρόβατα. Ενδιαφερόμαστε για θέματα τα οποία δεν είναι σημαντικά, και τα οποία είναι δευτερευούσης σημασίας,

Όπως και να έχει, η μέρα αυτή του θρήνου για τον Ελληνισμό, κάθε χρόνο θα δίνει την αφορμή σε αυτούς που αγαπούν την Ελλάδα, να θυμούνται ότι ήταν οι μόνοι που φτιάξανε μια αυτοκρατορία χιλιετή, και είναι οι μόνοι που από την αρχαία εποχή εξακολουθούν να υπάρχουν. Όλοι οι άλλοι έχουν χαθεί. Αυτό και μόνο από μόνο του κάτι λέει.

Έβλεπα χτες το βράδυ, την συνέντευξη του πατέρα Γερβάσιου στον τηλεοπτικό σταθμό του Alpha. Για όσους δεν έχουν ακούσει κάτι σχετικό, να πω ότι είναι ο ιερέας ο οποίος πήγε στον Πάσαρη στις φυλακές και τον εξομολόγησε, καθώς ο Πάσαρης δηλώνει ότι έχει μετανιώσει για όλες του τις κακές πράξεις.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι ο πάτερ Γερβάσιος, αναφέρει στην συνέντευξή του, ότι τον Πάσαρη τον είχανε δεμένο μόνιμα πάνω στο κρεβάτι του με αλυσίδες τον πρώτο μήνα. Μετά τον πρώτο μήνα, και μέχρι και σήμερα, τον έχουν αλυσοδεμένο χειροπόδαρα όλη την ημέρα. Άλλωστε μην ξεχνάμε τις εικόνες αμέσως μετά την σύλληψη του Πάσαρη από την Ρουμανική Αστυνομία, όπου τον περιφέρανε δεξιά κι αριστερά στους εισαγγελείς και στους δικαστές, δεμένο χειροπόδαρα με αλυσίδες.

Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα, είναι το τι θα γινόταν στην περίπτωση που υπήρχε κάποια αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα. Αν δηλαδή περιέφερε η Ελληνική Αστυνομία κάποιον επικίνδυνο κακοποιό μπροστά στις κάμερες, αλυσοδεμένο χειροπόδαρα, ή αν μαθαίνανε μερικοί ότι κάποιο κακοποιό, τον έχουν δεμένο με αλυσίδες στο κρεβάτι του μέσα στις φυλακές, τότε τι θα γινότανε εδώ πέρα; Πόσους διοικητές θα ξήλωναν από την θέση τους γιατί δεν θα είχε κανένας τα κότσια να υψώσει το ανάστημά του και να υποστηρίξει αυτό το γεγονός;