Η άλωση της Κωνσταντινούπολης

Θα έπρεπε να είναι ημέρα θρήνου η 29^η Μαΐου για όλο τον Ελληνισμό, και η Ελληνική πολιτεία θα έπρεπε να τελέσει κάποιες εκδηλώσεις ανάμνησης.

Βέβαια εδώ στην Ελλάδα αποφεύγουμε όπως μπορούμε να θυμηθούμε, διότι όταν θυμάσαι, κάποια ελπίδα υπάρχει μέσα στην ψυχή σου, ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν και τότε μπορεί να αγωνιστείς για να αλλάξουν. Και όπως συμβαίνει με τις αλλαγές, είναι ανεπιθύμητες σε αυτούς που κυβερνάνε αυτό τον τόπο.

Για να μην συμβεί λοιπόν αυτό φροντίζουν σιγά-σιγά να ξεχάσει ο λαός.

Η Κωνσταντινούπολη, δεν είναι μια πόλη τυχαία. Είναι η πόλη, που για πάνω από 1000 χρόνια, ήταν η πρωτεύουσα του Ελληνισμού.

Το κακό της όλης υπόθεσης, είναι ότι όλοι εμείς επιτρέψαμε στο να επικρατήσουν απόψεις, ότι είναι σοβινιστικό, ιμπεριαλιστικό και κακό, το να μιλάς για τις αλησμόνητες πατρίδες.

Επί αιώνες κατά την Τουρκοκρατία, οι Έλληνες σε κάθε ανάσταση, κλείνανε το μάτι ο ένας στον άλλον και λέγανε «καλή ανάσταση», υπονοώντας πάντα την ανάσταση του γένους, και την επανείσοδό τους στην Πόλη.

Αν πεις κάτι ανάλογο σήμερα, θα βρεις τον μπελά σου. Ο πατριωτισμός σήμερα απαγορεύεται. Έχουν καταφέρει και μας έχουν κάνει πρόβατα. Ενδιαφερόμαστε για θέματα τα οποία δεν είναι σημαντικά, και τα οποία είναι δευτερευούσης σημασίας,

Όπως και να έχει, η μέρα αυτή του θρήνου για τον Ελληνισμό, κάθε χρόνο θα δίνει την αφορμή σε αυτούς που αγαπούν την Ελλάδα, να θυμούνται ότι ήταν οι μόνοι που φτιάξανε μια αυτοκρατορία χιλιετή, και είναι οι μόνοι που από την αρχαία εποχή εξακολουθούν να υπάρχουν. Όλοι οι άλλοι έχουν χαθεί. Αυτό και μόνο από μόνο του κάτι λέει.